Myślałem, że obejrzałem w swoim życiu dużo złych filmów. Wtedy poznałem twórczość pana Jesúsa Franco, który udowodnił mi, że nie widziałem jeszcze nic! Dziś zajmę się filmem, czyli produkcją, która chciała pokazać Włochom, kto robi najlepsze kino kanibalistyczne na starym kontynencie. No i pokazali, tylko chyba nie tak jak to sobie zaplanowali…
Akcja filmu przenosi nas, gdzieś do Hiszpanii, w sumie to nawet nie wiem, gdzie jesteśmy, ale szczerze mówiąc równie dobrze, moglibyśmy być w Kołobrzegu, nic by to nie zmieniło. Poznajemy naszą główną bohaterkę Laurę Crawford – młodą, rozchwytywaną (na razie tylko w przenośni), modelkę, która pręży na plaży swoje ciało, przy okazji uciekając przed małpą. Po kilku minutach na ekranie dziewczyna zostaje porwana dla okupu i przewieziona w serce dżungli. Od tej pory będzie musiała walczyć o życie, nie tylko z porywaczami, ale także z przemierzającym lasy kanibalem.
Jak sami widzicie, film można streścić w kilku zdaniach, bo oprócz tego, co wam napisałem, nie dowiecie się z niego absolutnie nic. Powiem wam więcej, tutaj praktycznie nie ma dialogów, zamiast nich są jakieś dziwne pojękiwania, bekania i ogólnie jakieś chore odgłosy, które skutecznie dezorientują widza, wraz z wszechobecną golizną, gwałtami oraz licznymi zbliżeniami na waginy. Jednak Franco na tym nie poprzestaje, bo oprócz efektów audiowizualnych dochodzi fatalny scenariusz. Na przykład nasz dzielny reżyser na przywódcę dzikiego plemienia w sercu dżungli wybiera mnicha z Shaolin. Pomijam już fakt, że wszyscy tubylcy wyglądają tak, jakby piętnaście minut wcześniej wyszli od fryzjera, a szamanka nosi tipsy.
Jednak w tym szaleństwie jest metoda, bo gdy tak siedziałem przed ekranem mojego laptopa i zastanawiałem się, czy widziałem w swoim życiu coś gorszego od tego gniota to, ku mojemu zdziwieniu nie mogłem oderwać od niego oczu. Łapałem się na tym, że zamiast wyłączyć film i poszukać sobie czegoś lepszego, oglądałem i starałem się znaleźć coś jeszcze bardziej absurdalnego, od tego, co przed chwilą zobaczyłem. Wtedy na ekran wkroczył on! Tytułowy kanibal-golas, z piłeczkami pingpongowymi zamiast oczu. Moja szczęka opadła na ziemie z wrażenia, podobnie jak plastikowe oczy kanibala podczas jego ataków. Jeszcze nigdy nie widziałem, czegoś tak głupiego i pokracznego, a jednocześnie tak cholernie śmiesznego. Uwierzcie mi, warto się przemęczyć przez te kilkanaście minut, żeby zobaczyć go w pełnej okazałości, a potem jest już tylko lepiej.
Audiowizualnie, jak już wcześniej wspomniałem, dzieło pana Franco wypada tragicznie. Zdjęcia w pewnych momentach wyglądają tak, jakby Juan Soler (operator tego cuda) po prostu zagapił się na gołe aktorki, olał całkowicie fabułę i robił zbliżenia na ich tyłki. Szczerze, to nawet bym się nie zdziwił, gdyby tak faktycznie było. Montaż w wykonaniu Nicole Guettard i Federico Vich to jakaś kpina. Podejrzewam, że nawet ja, mówię to z pełną odpowiedzialnością, potrafiłbym zrobić to lepiej. Film jest koszmarnie pocięty i zmontowany, tak źle, że to po prostu trzeba zobaczyć, żeby uwierzyć. Muzyka, za którą odpowiadał Franco, gra sobie w tle, ale szczerze to przez te wszystkie jęczenia długo jej się nie nasłuchałem.
Jesús Franco tym dziełem ostatecznie uświadomił mnie w przekonaniu, że jest on jednym z najlepszych-najgorszych reżyserów w historii. Co ciekawe, Sexo caníbal nie był jego ostatnim słowem w tym fascynującym podgatunku, bo jeszcze w tym samym roku nakręcił kolejny film o kanibalach, o niezwykle oryginalnym tytule – Mondo cannibale. Jednak nie wiem, czy cokolwiek będzie w stanie przebić to, co tutaj zobaczyłem.
Oryginalny tytuł: Sexo caníbal
Produkcja: Francja/Hiszpania/RFN, 1980
Dystrybucja w Polsce: BRAK
